گویند می روی از این دره...

دلتنگ می شوم برای چشمان درخشان و لبخند شیرینت

گویند می بری خورشید را با خودت

نورش چندی روشنگر مسیرمان بود

هیچ به فکر دره ای هستی که ترکش می کنی ؟

اوه ،این دره چه تنها و چه غمگین می شود ...

هیچ به قلب های اندوهگینی می اندیشی که می شکنی ؟

و رنجی که به قلبم می ریزی ،

بیا و کنارم بنشین ، اگر مرا دوست میداری

برای وداع با من شتاب مکن

اما به یاد داشته باش دره ی رود خانه ی سرخ

 کسی را که چنین صادقانه دوستت داشته ...